Jedziemy do Centrum

Jedziemy autem.

Ja: Dzieci, rozglądajcie się, już dojeżdżamy do Centrum.
Adaś: Kopernika?
Ja: Nieee – do centrum Warszawy.
Wojtek: A no tak, Warszawy, pamiętam to miasto!

Rzut kostką

Dzieci na chwilę spuszczone z oka, relacjonują swoje zajęcia.

- Mamo, rzucaliśmy kostkami w choinkę!
- Mamo, Adaś rzucił tak, że kostka nie spadła i utknęła wysoko na gałęziach… ale to nic nie szkodzi, bo potrząsnęliśmy gałęziami i spadła!

Hmmmm

Jaki dzisiaj dzień

Rozmawiamy z Wojtkiem o planach na jego urodziny – w jaki dzień tygodnia wypadną w tym roku, kiedy zaprosimy gości.

Na koniec Wojtek podsumowuje:

- A dzisiaj jest 4 listopada!
- O, zgadza się. A skąd wiesz?
- Bo wczoraj były 3 dni do Adasia urodzin.

Dobrze policzył

Autorytet się chwieje

Wojtuś lubi zadawać rodzicom „trudne” działania matematyczne do wykonania. Często jest to odejmowanie dużych liczb, często wynikiem jest liczba ujemna.

Tym razem:

- Mamo, a ile to jest jeden odjąć milion-tysiąc-pięćset-osiemset?
- Nie ma takiej liczby, Wojtusiu.
- Ale gdyby była, to ile by to było?
- Nie wiem.
- O… to ty wcale nie jesteś taka mądra, mamo!

Twarde argumenty

Adaś po raz kolejny wykonuje ryzykowne akrobacje na krześle. Rodzice po raz kolejny upominają – że krzesło służy do siedzenia, że można spaść i się potłuc…

Adaś:
- mamo, ale przecież ludzie nie są ze szkła!

Zasada wujka Igora

Wojtuś wygrał z tatą w Osadników.

Tata mówi:

- Wojtusiu, wygrałeś, więc Ty sprzątasz. Taką zasadę mamy od wujka Igora, to bardzo dobra zasada: kto wygrał, ten sprząta.

Wojtuś:

- Ja nie chcę, żeby wujek Igor do nas przychodził!
- Dlaczego?
- Bo przyniósł zasadę! Jak do niego pojedziemy, to ja zabiorę tę zasadę!

Słowniczek wyrazów trudnych

Trudne słówka w wersji adasiowej:

Kombizenon (= zimowe ubranko)
Wiembląd (= zwierzę z garbem)
Majenoz (= sos z jajek i oleju)

Skąd się biorą lody?

Wojtuś i Adaś dyskutują o swoich kulinarnych preferencjach.

A: A ja nie lubię niczego z mleka! (akurat guzik prawda, bo Młodszy mógłby żyć samym nabiałem, ale to pewnie taka prowokacja na potrzeby dyskusji z bratem )
W: Ale lody są z mleka! Nie lubisz lodów?!
A: Nie…. lody są z lodówki!

Problemy z główką

3 razy byliśmy z Wojtkiem na ostrym dyżurze z powodu urazów głowy.

Za pierwszym razem, niemowlęciem będąc, sturlał się z łóżka na podłogę. Bo właśnie wybrał sobie taki moment, gdy mama się na chwilę odwróciła, na opanowanie przekręcania na brzuszek czy tam w drugą stronę Nawet nie mam pewności, czy uderzył się w główkę, na oko nic mu nie było. Niestety po kilku dniach o zdarzeniu dowiedziała się babcia i spanikowała Wysłała nas do szpitala… „Dzień dobry, 3 dni temu mały spadł z łóżka, nie wiemy czy się uderzył w główkę, wygląda i zachowuje się normalnie. Babcia kazała przyjechać.” Mina personelu w placówce wyrażała głównie myśl: „A Państwo się w główkę nie uderzyli?”. No ale wpadliśmy w szpony procedury. Na szczęście akurat było pusto, szybki RTG, okulista (?) i do domu.

Za drugim razem sytuacja była bardziej dramatyczna. Wojtek miał 2,5 roku, opanował 3-kołowy rowerek. Postanowił zjechać z półpiętra na klatce schodowej… Nie było mnie przy tym, nie wiem jak wyglądał tor lotu, ale ostatecznie na środku czoła pojawiła się śliwka wielkości jabłka. Szpital, RTG, do domu. Po kilku dniach jeszcze kontrola. Nic mu nie było, poza guzem (ale do dziś, gdy zmarszczy czoło, widzę tam takie jakby lekkie zaburzenie regularności rysów – albo mi się wydaje ).

Za trzecim razem byliśmy na wakacjach, ok 50 km od Warszawy. Lato, upał, brodzik dla dzieci, godzina około 11. Wojtek miał 4,5 roku. Wykonał wskok do brodzika, poślizgnął się i wywinął orła do tyłu. Po chwili konsternacji postanowiliśmy, że jednak pojedziemy na dyżur. Wzięłam dziecko do auta i jak staliśmy tak ruszyliśmy w stronę najbliższego szpitala powiatowego – kilkanaście kilometrów (tata został z Adasiem). Po drodze w aucie dziecko zwymiotowało. Po dotarciu do szpitala również. Nie będę opisywać wszystkich przebojów na miejscu, ale w każdym razie po kilku godzinach i zrobieniu RTG personel szpital oświadczył, że na dzieciach się nie zna i mamy się udać do Warszawy. A że mały wymiotuje, to nie mogę z nim jechać sama autem, pojedziemy karetką. Gdy będzie karetka, bo na razie jest w terenie. I tam na pewno nas zatrzymają na obserwację. Wojtek oprócz tego, że był zarzygany, głodny i zmęczony, to wyglądał i zachowywał się normalnie. Karetka przyjechała, pojechaliśmy te 50 km do Warszawy. Jestem bardzo wdzięczna panu kierowcy karetki, że zapytał czy na nas poczekać Bo na miejscu, miły pan doktor zapytał po co mu zawracamy głowę, skoro dziecko wie jak się nazywa i się nie zatacza, więc do widzenia. Wręczył mi też jakąś broszurkę, z której wynikało, że po urazie głowy należy się pofatygować do szpitala, jeśli dziecko wymiotuje dłużej niż 2 dni (czy coś koło tego). No nie wiem W każdym razie wróciliśmy karetką do powiatowego, autem do domu, ledwo żywi akurat zdążyliśmy na kolację. Nic więcej się nie wydarzyło.